از دوست عزیزی که این متن رو واسم فرستاده تشکر میکنم
دیدم خالی از لطف نیست منم این متن رو واسه شما بفرستم
خوشبختی گاهی آنقدر دم دستمان است که نمیبینیمش، که حسش نمیکنیم!
چایی که مادر برایمان میریخت و میخوردیم، خوشبختی بود.
دستهای بزرگ و زبر بابا را گرفتن، خوشبختی بود.
گاهی اوقات یه راهی رو تصمیم میگیریم پیش ببریم ولی بعد اینکه شروع میکنیم و راه میوفتیم با کلی برنامه ریزی پیش میریم، با کوله باری از سفر که بستیم…
یهویی به یه تابلو میرسیم که جاده در دست تعمیر است و مسیر رو بستن و نمیشه ادامه داد.
ما میمونیم و
خیلی وقت بود میخواستم بیام اینجا مطلب بنویسم وقت نمیشد …
نه اینکه بخوام بگم آره من سرم خیلی شلوغه و مشغله دارم و آدم مهمی هستم و …
نه جدا موندم چرا با اینکه همه تلاشم رو میکنم ولی باز وقت کم میارم. چند باری با دوستان گفتم خدا باید یه
بیایید کمی واقع بینانه نگاه کنیم.
جایی که امروز ایستاده ایم ساخته ی افکار و رفتار ما در روزهای پیش تر نیست؟
“امروز” همان “فردایی” نیست که “دیروز” راجبش سخن میگفتیم و منتظرش بودیم؟
چرا موفقیت هایمان را به پای توانایی های خودمان مینویسیم و شکست هایمان را پای قضای خدا ؟
این جمله
بعضی وقت ها
یه دفتر سفید میخری
با کلی ذوق و شوق
میاری خونه
یه مداد بر میداری یه چیزایی میخوای توش بنویسی
ورق که میزنی
میبینی یکی از ورق ها یا تا خوردست
یا مشکیه
خلاصه ایراد داره
کل زیبایی و سفیدی اون دفتر یادت میره
انگاری همش سیاهه
حتی یادت میره واسه چی بازش کرده بودی
من جز اون دفتر
زندگی رایادمان ندادند
نگفتند….
کسی که سیگار میکشه،معتاد نیست!
کسی که بلوند میکنه،فاحشه نیست!
کسی که بنز سوار میشه،دزد نیست!
کسی که میخنده،بی غم نیست!
کسی که درس نمیخونه،خنگ نیست!
کسی که سکوت میکنه، لال نیست!
کسی که بهت دست میده،دوست نیست!
کسی که میبوستت،عاشقت نیست!
یادمان ندادند،